بررسی شخصیت کودک در آثار داستانی هوشنگ مرادی کرمانی و محمدرضا بایرامی

ادبیات کودک و نوجوان از موضوعات نوپا در حوزه ادبیات فارسی است که در دوره معاصر مورد توجه نویسندگان و شاعران قرار گرفته است. هوشنگ مرادی کرمانی و محمد رضا بایرامی از نویسندگان توانای حوزه ی کودک و نوجوان ادبیات داستانی معاصر ایران هستند و در آثاری که خلق می کنند به شخصیّت کودک و نوجوان نگاه خاصی دارند. تعداد زیادی از داستان های هر دو نویسنده به مسائل بچه های روستا می پردازد. و کارهایی که کودکان و نوجوانان در روستا برعهده می گیرند باعث استقلال شخصیّتی آنها می شود. اکثر شخصیّت های اصلی آثار داستانی هوشنگ مرادی کرمانی و محمد رضا بایرامی کودک و نوجوان هستند و مردها نقش این شخصیّت ها را بر عهده گرفته اند. این امر نشان دهنده آن است که هر دو نویسنده ترجیح داده اند از شخصیّت های اصلی و فرعی مرد استفاده کنند. شخصیّت، عنصر اصلی تشکیل دهنده داستان است که در عناصر داستان نویسی به ایستا و پویا، ساده و جامع، اصلی و فرعی تقسیم بندی می شود. در این رساله شخصیّت ها هم از لحاظ عناصر داستانی و هم از لحاظ شرح شخصیّتی مورد بررسی قرار گرفته اند؛ ولی تاکید ما بیشتر بر شرح شخصیّتی کودک و نوجوان در آثار داستانی هر دو نویسنده می باشد. از جمله: خصوصیات اخلاقی و روانی، رفتار با افراد و گروه های مختلف از قبیل: رفتار با خانواده، خویشاوندان، همسایگان، معلّم، موجودات زنده و بی جان و...، وصف جسمانی، وصف لباس، وصف خانه، رفتارهای اقتصادی، باورهای مذهبی و باورهای خرافی شخصیّت ها را مورد ارزیابی قرار داده ایم. بررسی ها نشان داد که هر دو نویسنده به خصوصیات اخلاقی که تشکیل دهنده شخصیّت کودک و نوجوان است و خانواده که بیشترین زمان زندگی کودک و نوجوان در آن سپری می شود، اهمیت زیادی داده اند. از آنجایی که داستان ها به صورت ناخود آگاه در تربیت کودک و نوجوان تاثیر می گذارد، سعی ما بر این بود تا زوایای شخصیّتی کودک و نوجوان داستان را شرح و بسط دهیم؛ زیرا با این کار شخصیّت های داستانی نویسنده آشکارتر می شود و تاثیری را که بر کودک و نوجوان می گذارد، نمایان می گردد.